Yine elim ayağıma dolaştı. Vücut fonksiyonlarım sanki çalışmamak için gayret gösteriyor. Gerçekten aciz olduğumu düşündüğüm an gelip çatıyor. Bu ben miyim diyorum,düşünmeye çalışıyorum,çabalarım sonuç vermiyor. Boşlukta kaybolup gidiyor fikirlerim,düşüncelerim…
O an geliyor “hayat güzel” diye bir nağme kulaklarımda. Tüm sistemimi yokluyor o anlam veremediğim etki,sanki hafif irkilir gibi. Kaptırıyorum,yok, kaptırmıyorum. Çelişkiler arasında gidip gelmek yoruyor,yıpratıyor düşüncelerimi…
Karşılaştığım bu durum tanıdık geliyor,bir yandan çok uzak. Bir al beni içine diyorum,bir alma. Silkinip geliyorum kendime ve “hayat güzel” diyorum hafif bir  tebessümle. Neden zindan olsunki bu güzel hayat. Neden geri kalan güzelliklerden mahrum kalayımki. Sonunda mantığım galip geliyor ve başlıyorum tekrar düşünmeye…