Ona bakışınla belli edersin kendini. Farkeder seni. Ama narin yapısı izin vermez sana yaklaşmaya. “Ya incitirse?” diye düşünür ya…
Israrcı olursun, iyi niyetinle koşarsın peşinden. “Benden sana zarar gelmez, gelse bile sana verdiğim zarardan çok kendime veririm” diye düşünürsün. Nasıl kıyar ki insan, kıymetlisine? Ama insanın kalbini açıp bakamazsın ya…
Koşmaya devam edersin peşinden. Tam dokunacakken hayatına, kaçar senden. Sevgiyle bakışın hiç değişmez ona. Eğer gerçeksen.. en sonunda anlar ve yakınlaşmana izin verir. İlk bakış, ilk dokunuş bir anda gerçekleşir. Gerisi ise tebessüm, gözlerdeki ışıltı ve sevgi sözcükleri… Kim bilir, belkide ‘Sonsuza Kadar!’
Bu tatlı şey çok koşturdu beni peşinden. Parmağımın ucunda, canlı bedenini hissetmek ve olabildiğince yakınlaşmak heyecanlı hissettirdi. Güven vermek güzeldi 🙂
